Powłoki napawane łukiem krytym

Napawanie łukiem krytym polega na stapianiu materiału elektrody z warstwą wierzchnią w jarzącym się łuku elektrycznym pod ochronną warstwą topnika. Topnik, oprócz ochrony i stabilizacji łuku oraz jeziorka spawalniczego rafinuje ciekły metal napoiny (odprowadzając zanieczyszczenia do żużla), reguluje jej skład i wpływa na formowanie lica napoiny. Elektroda w postaci drutu pełnego lub proszkowego albo taśmy pełnej lub proszkowej, bądź spiekanej, jest podawana w sposób ciągły.

Tą metodą napawa się warstwy ze stali niskowęglowych, stopowych, stopów niklu, kobaltu i chromu, niektórych stopów miedzi i stopów aluminium. Napoiny są wysokiej jakości o gładkim i równym licu. Jednocześnie wysoka wydajność napawania tą metodą powoduje, że stosuje się ją najczęściej w przemyśle do napawania dużych powierzchni elementów grubościennych.

Napawa się głównie materiały odporne na ścieranie na powierzchnie kruszarek, młotów, rynien zsypowych, walców hutniczych, kół tocznych, ogniw gąsienic, rolek przenośników taśmowych, noży, wykrojników, łopatek turbin, płyt sitowych, armatury instalacji w energetyce jądrowej.

Odmianą napawania łukiem krytym jedną elektrodą jest napawanie z wypełniaczem, gdzie proszek metaliczny poddawany jest ze specjalnego dozownika. Na proszek jest zasypywany z kolei topnik. Składy chemiczne proszku i drutu elektrod mogą być dobierane tak by zapewnić wymagany skład chemiczny napoiny. Z kolei wprowadzenie w obszar łuku drutu elektrodowego zamiast proszku pozwala zwiększyć wydajność napawania i obniżyć przetopienie podłoża. Grubości uzyskanych warstw w napawaniu łukiem krytym w jednym przejściu wynoszą 2 ÷ 8 mm, udział materiału podłoża w powłoce wynosi 10 ÷ 40 %, a proces prowadzi się półautomatycznie lub automatycznie.