Optymalizacja procesów spawalniczych.

Dynamicznie rozwijający się przemysł elektroniczny, przemysł nuklearny oraz kosmiczny wpływa na równie szybki wzrost zapotrzebowania na nowe rozwiązania technologiczne w zakresie spajania materiałów.

Często zachodzi konieczność spawania różnych par materiałów charakteryzujących się krańcowo różnymi właściwościami mechanicznymi, fizycznymi i chemicznymi. Wymaga to od inżynierów nie tylko doświadczenia, ale wymusza od nich pogłębiania wiedzy z zakresu dyfuzji, termodynamiki i mechaniki. Spawanie tego typu materiałów wymaga aktualnej wiedzy dotyczącej zasad konstrukcji i technologii inżynierskiej. Dopiero po połączeniu tych trzech elementów – wiedzy, technologii i doświadczenia, można liczyć na powodzenie w opracowywaniu skomplikowanych procesów spawania.

Najbardziej popularną metodą spawania jest spawanie łukowe. Od czasu opatentowania tej metody spawania nastąpił dynamiczny rozwój tej techniki łączenia metali. Na początku elektroda węglowa została zastąpiona elektrodą metalową i później elektrodą otuloną. Wraz z rozwojem i doskonaleniem spawania łukowego następował rozwój konstrukcji spawalniczych.

Spawalnicze techniki montażowe i naprawcze konstrukcji metalowych są najbardziej rozpowszechnione w przemyśle. Postęp w ramach tej dziedziny jest niewątpliwie związany z rozwojem technik spawania, zgrzewania, lutowania , cięcia termicznego oraz z pojawieniem się nowych materiałów elektrotechnicznych, zespołów i elementów elektroniki i automatyki. Praktyka pokazuje, że wysoka efektywność ekonomiczna i funkcjonalna mechanizacji i automatyzacji jest możliwa do osiągnięcia jedynie przy zachowaniu określonych norm, procedur i standardów.

Wraz z pojawieniem się norm europejskich (EN) i wprowadzeniem ich w Polsce jako norm zharmonizowanych (PN-EN) pojawiła się konieczność zmiany tradycyjnej nomenklatury w zakresie jakości spawalnictwa. Znajomość wymagań europejskich dotyczących stali jest również niezbędna w przypadku dobierania ich zamienników krajowych.

Dynamicznie zmieniający się rynek wymaga od konstruktora śledzenia wszelkich zmian w branży, nowości technologicznych, ciągłego doskonalenia i poszerzania swojej wiedzy na temat optymalizacji procesów spawalniczych. Warto zatem sięgnąć po profesjonalnie opracowany poradnik „Technika spawalnicza w praktyce”. Jest to pierwsza taka publikacja z dziedziny spawania, która różni się zasadniczo od klasycznych publikacji książkowych z tego zakresu. Poradnik przygotowany jest w formie segregatora wymiennokartkowego, dzięki czemu istnieje możliwość pogłębiania i rozszerzania jego zawartości, uaktualniania zagadnień oraz szybkiego reagowania na potrzeby czytelników.

Poradnik „Technika spawalnicza w praktyce”, jest pracą zbiorową pod redakcją dr inż. Kazimierza Ferenca z Zakładu Inżynierii Spajania Instytutu Technologii Materiałowych Politechniki Warszawskiej. W opracowywaniu poradnika bierze także udział Instytut Spawalnictwa w Gliwicach.

W poradniku są omawiane zagadnienia spajania materiałów, zarówno od strony technologicznej, jak i także w ujęciu ekonomicznym oraz zagadnienia z dziedziny bezpieczeństwa i ochrony prac spawalniczych. Znaleźć w nim można omówienia takich tematów jak: metody i urządzenia spawalnicze, materiały konstrukcyjnych i dodatkowe, projektowanie konstrukcji spawanych, właściwości połączeń spawanych, kontrola jakości, systemy jakości i szkolenia w spawalnictwie oraz zestawienie aktualnych norm. Publikacja skierowana jest do osób, zajmujących się technologią spawania – konstruktorów, projektantów, spawalników, technologów oraz wszystkich zainteresowanych tą dziedziną techniki.